Nr. 66 (sorry, veel te lang)

China… pfff where to start. O ja, we zouden ze eens goed de waarheid gaan vertellen over die rubberplantages geloven we, niet? Da’s dus niet te doen. Ten eerste omdat er echt té veel Chinezen zijn (we wilden ze wel tellen, maar hou ze maar eens uit elkaar. Kans op dubbeltellingen is te groot – niet te doen dus). Maar ten tweede ook omdat echt geen hond hier Engels spreekt. Die waarheid werd dus een lastig verhaal. Daarom hebben we besloten maar gewoon te genieten van hetgeen op ons pad kwam, en dat is nogal wat in Zuid China.

“Maarrrrr…”, hoor ik jullie denken “waarom duurde het dan zo lang voordat er weer een nieuw avontuur te lezen was?” De censuur heeft toegeslagen, ook op onze avonturensite. Blogspot en Twitter hebben ze hier afgesloten. Dus hadden we lekker veel tijd voor een fatsoenlijke titel voor dit verhaal. Jip en Joske en de gecensureerde Chinees, Jip en Joske en de snelle Chinezen, Jip en Joske en de spugende Chinezen (ondertitel: na een lekkere rochel uit den keel omhoog te hebben gehaald). Het zijn allemaal kandidaat titels. Dat het album nr. 66 (babi pangang) meekrijgt, hoeft uiteraard niet vermeld te worden.

Even alle gekheid op een chopstickje, die titels zeggen al wel wat over China natuurlijk. Want behalve dat er hier redelijk wat gecensureerd wordt, blijft het een land dat in volle vaart vooruit gaat en in onze ogen op veel vlakken al stukken verder is dan wij in Europa. Maar de laatste titelkandidaat geeft aan dat ze op andere vlakken nog volop in oude tradities zitten, en dat rochelen, luid smakken onder het eten en spugen is er dan maar 1 van. Hygiëne en medische zorgen voor een goede 2^de en 3^de plaats. Een land vol tegenstellingen dus. Zet China bij de eerste de beste psycholoog en de man zal na de eerste sessie volledig afhaken en de boel doorsturen voor een enkeltje Pieter Baan. 

Enfin, de grens over bij Laos dus. In China even zelf je paspoort scannen en weer de bus opgehopt voor het laatste stuk naar onze eerste Chinese stad… Jing Hong. Dit is echt het zuidelijkste zuiden van China en er is voor de tourgroepen niet veel te zien. Zo’n beetje alle Chinezen vonden het dus prachtig om ons te zien. Wat een vriendelijke mensen, enthousiast en nieuwsgierig. Maar wat een stad ook! Dit is China 2.0: modern, hip, schoon, ordelijk en zijn tijd vooruit. De elektrische scooter is hier al helemaal in, er staan meer prullenbakken (gescheiden afval) dan in de Efteling… ga zo maar door. Overigens flikkeren de meeste mensen hun zooi  gewoon op straat, waarna er een schoonmakertje uit de menigte tevoorschijn komt en het opruimt. Zo krijg je die 1.2 miljard mensen wel boven de armoedegrens.

En dan… op veler verzoek … het eten (Peter J: slabbetje)! Sjonge jonge, alle (… we herhalen ALLE) slechtkokende Chinezen, zitten in Nederland. En ze hebben dan vast les hebben gehad van dezelfde, nog slechtere, leraar, want alles smaakt hetzelfde in NL. Bij welke Chinees je ook komt. Hoe anders is dat hier... vragen jullie je nu af. Nou, beste lezers, het is wat ver om er op zondagavond voor om te rijden, maar hier is het dus echt wel veul… heul veul lekkerder. Er staan ook geen nummertjes voor de gerechten. Sterker nog, er staat helemaal niks bij de gerechten. Lastig kiezen dus, want de Chinese tekens zeggen ons verrekte weinig. De oplossing was echter de eerste avond al gevonden . We gaan gewoon mee de keuken in en wijzen aan wat we lekker vinden. En dan maar afwachten of ze er iets van maken (en geen onbekende duistere neven-ingrediënten gebruiken). Maar goed, zo lang de honden nog over straat zwerven, zitten ze in elk geval niet in ons avondmaal. En het smaakt overal verukkelijk, echt. Nummer 66 is er niks bij.

Na Jing Hong zijn we doorgegaan naar Lijiang. Dat moet je maar eens googlen, of kijk effe op de Flickr-link rechts of onderaan de blog. Dan herken je vast wel iets. Dit is het China uit de boekjes, en in het echt is het ook echt een sprookje. Verschil met de al eerder genoemde Efteling is dat dit echt is. Mensen leven in de kleine pittoreske huisjes in steegjes, met allerlei kleine waterstroompjes, bruggetjes, etc. Uiteraard zijn er dan ook veel toeristen. Echter zijn het allemaal Chinezen en voelden we ons een van de weinigen. Ze denken ook aan alles in dit land.

Overigens zaten we zelf in Shuhe, een dorpje al even sfeervol net buiten het toeristengebeuren. Voor 20 cent in 10 minuten in de stad, ach… het kan er net af. Het was er mooi, lekker rustig en de eigenaar van het hotel was een Nederlander (getrouwd met een Chinese). Die kon ons dus veel en vaak absurde of onbegrijpelijke dingen vertellen over het land. Erg interessant allemaal en je begint de mensen dan steeds meer te begrijpen.

Na drie intensieve ‘kijk-loop-en-doe dagen’ in Lijiang zijn we doorgegaan naar Dali. Heeeeerlijk hier man. Echt een backpackersstadje met alles waar je precies dan even behoefte aan hebt (lees: restaurantjes met terrasjes in de zon en een menukaart in het Engels, spelfouten daargelaten!). We hebben hier dus ons nu al favoriete motto voor de volle 100% in praktijk gebracht: how to eat your way…through the day. Echt lekker even niks gedaan. Opstaan met een bananenpannenkoek (en ach waarom ook niet, doe er nog maar een), muesli fruit yoghurt, om via een ommetje te crashen voor lunch bij een heerlijke bakery. Door via een ander blokkie om naar de dumplings (gestoomde groente-deeg…ehm…dingetjes) te gaan. Die eet je dan op op een bankje aan de hoofdstraat met een colaatje erbij. Beetje mensen kijken enzo enne.. ow ja… kunnen zij ook naar ons staren. Dan even naar het hotel voor een douche en eens kijken waar we een leuk lokaal tentje vinden voor het avondritueel. Dat bestaat uit: vier gerechten bestellen en alles opeten. In tegenstelling  tot de Chinezen. Zij bestellen er wel 10, maar eten er ook vier op. Het klinkt patserig, en da’s ook precies de bedoeling. Cultuurverschillen alom.

Vandaag aangekomen in Hong Kong, hier kunnen we weer op ons blog. Geweldige stad dit! Vooral HK by night: indrukwekkend. Slapen vannacht in een piepklein kamertje, net zo breed als Jip lang is (letterlijk). Morgenavond vliegen we door naar Sydney, Australia. China was in elk geval een fantastisch land waar we zeker nog genoeg te zien hebben voor de toekomst.  Beetje Chinees leren zou handig zijn, maar dat mag de pret niet drukken. Album 66 is wat ons betreft een topper uit de reeks!  

Tot zover, we gaan nu maar eens slapen (het is inmiddels half 1 ’s nachts hier), nog volop leven overigens hier op straat. Oordoppen in, over en uit!

Jip en Joske

PS1: bedankt voor alle leuke reacties, cool om te lezen!

PS2: Wie graag hersenen en koeienogen op een lokale markt wil zien, kan de foto bij ons bestellen. Hoeft niks te kosten. Miep, onze geleisoep was vegetarisch, hebben we zelf besteld in het Chinees, dus daar kun je niet aan twijfelen. Of toch? Help!

PS3: China gaat dan wel snel, maar we kwamen ook een Chinese slager vermomd als tandarts tegen op een lokale markt. Niet om aan te zien, dat ze ons daar niet tegen beschermen… Daar hebben die Chinezen dan weer niet over nagedacht.

PS4: Frank & Yvonne, zo ver weg: point it boekje werkt masterlijk! TBBQ is een deal, wij komen graag ;-)

PS5: San, we zijn doodziek, alles verloren met dat kaartspel. Check de kaartfoto op Flickr. Een Chinees met een pokerface, niet te lezen die mensen.