Big in Japan

Ok, een korte tussenstand dan. We hebben nog een paar dagen en dus eigenlijk niet veel trek om lang achter de pc te zitten. Waar we wél graag zitten is midden in ‘de happening Japan’. Wat een fantastisch land en wat een aanvulling op de toptijd die we toch al hadden. Het is heel apart om hier te zijn. We kunnen niet echt een aantal losse hoogtepunten noemen die dit land maken, het is het geheel. Het hele land is een belevenis: eten, slapen, reizen. De foto’s zeggen het misschien al wel: tegenstellingen tussen oud en modern, gek-flitsend en traditioneel-historisch, noem maar op. Denk geisha’s, manga strips (goed voor 4 biljoen euro omzet per jaar hier!), sumo worstelaars, sake, neonreclames in your face, onsens (de japanse hotspring)…te veel om op te noemen. En dan het vervoer; niet meer met die rammelbussen uit Nepal, nee, hier zijn het bullettrains die met ruim 300 km/u door het land schieten en altijd stipt op tijd zijn (gemiddelde vertraging van 36 seconden per jaar :-S).

We hebben in elk geval de blaren op onze voeten van het lopen in de dorpen en steden; we maken hier de nodige kilometers zeg. In de avond slurpen we wat ramen (noodles) naar binnen, eten sushi aan een lopende band of bakken een Japanse pannenkoek, waarna we op ons bed ploffen, uitgeput van een dag vol indrukken. Denk dus niet dat we uitgerust terugkomen ;-) Want zelfs slapen is een ervaring hier. We slapen voornamelijk in ryokans (traditionele Japanse guesthouses), waar je slaapt op tatami-matten (van rijsstro) en rijstkussens gecombineerd met de meest geavanceerde wc die we kennen (denk verwarmde bril, automatisch bidet die de boel grondig kan wassen na een wat langer bezoek, geluidjes om vallend materiaal te verdoezelen, ga zo maar door).

De korte conclusie is dat Japan een hypermodern land is, maar in alles haar Aziatische wortels heeft weten te bewaren. Heerlijke afsluiter dus J.  

We zijn tot nu toe in Tokyo, Kyoto, Osaka, Hiroshima en de Japanse Alpen geweest. Nu een dagje platteland achter de rug in Kurashiki. Morgen op naar Nagasaki en dan via Tokyo en Singapore terug naar Amsterdam. We denken er nog niet te veel aan… de laatste week nog effe knallen!

Van boudha tot bounty

Normaal gesproken, nou ja… de afgelopen 3 maanden dan, kwam er met elke update op het blog wel een hoogtepunt. Of het nu een beklommen pas was, een neushoorn, een manta ray met duiken of een plots geboekte vlucht. Altijd wel een behoorlijk verhaal vol gebeurtenissen. Het hoogtepunt van deze update is echter dat er op dit moment weinig… zeg maar gerust helemaal NIKS gebeurt. En dat bevalt prima J. We zitten namelijk heeeerlijk te chillen op een Thais wit bountystrandje (frank & Arkel, geef even de bevestiging, jullie hebben het via Skype gezien, waarvoor excuus Frank-het was een werkdag). We doen hier niet veel meer dan de bladzijde omslaan van een goed boek, een milkshake (banaan natuurlijk) bestellen en veel pad tai en curries eten. Het is hier zo warm dat we met een gerust hart kunnen zeggen dat koude cola light ons leven red, elke dag weer. Verder maken we wat plannen voor de laatste weken van de trip, want we wilden niet de laatste maand met alleen maar strand uitzingen. Dus… er komen nog wat hoogtepuntjes aan in een volgende update.

De plannen  zijn namelijk om nog wat te gaan duiken, dan nog een dag of 2 strand te pakken en vervolgens richting vliegveld te gaan voor een toch nog onverwacht geboekte vlucht naarrrrr….JAPAN! Het zuiden dan, want daar is het veilig. Dat hebben we uitvoerig gecheckt en ook van meerdere Japanners zelf gehoord: er is in het zuiden niks aan de hand, geen risico’s dus. Sterker nog, je moet juist nu gaan:  er zijn nauwelijks toeristen (heel gek), het is nu het beste seizoen en bovendien hoef je je batterijen van camera en laptop daar tegenwoordig niet meer op te laden ;-). Geen enkele reden om niet te gaan en dus, hop, geboekt.

We hebben op onze Flickr stream nog wat foto’s gezet van de laatste dagen in Nepal in Boudha, dat Tibetaanse oord. We hebben daar lekker de tijd doorgebracht met mensen kijken en op de plaat zetten en genieten van de sfeer en cultuur in die omgeving. Indrukwekkend.

De vlucht naar Thailand bracht ons weer naar de zaligheden van Bangkok, nog altijd dé favoriete stad van ons. We pikten ook daar de draad meteen weer op met het eten van straatstalletjes, drinken van shakes en genieten van wat deze energieke stad te bieden heeft. Ow ja, ook nog wat kleren (vespa vestje Daan!) enzo in Kathmandu en Bangkok gekocht. De tas is wederom een paar kilo zwaarder…. Enfin, een bus&boot ticket naar een Thais strand was in een par minuten voor elkaar en hop, voor je het weet geniet je van een van de meest fantastische zonsondergangen (zie ook Flickr).

In het kort: we doen niet veel meer dan lezen, eten, ontspannen en onze Japan trip voorbereiden. Nog een paar dagen en dan via Kuala Lumpur (2 dagen) naar Tokyo. Sushi, samurai en manga – here we come!

Terugvluchten

Terugvluchten: nee, dit gaat niet over ons, we komen nog lang niet terug (toch?). Terugvluchten is, behalve een raar woord – want vluchten doe je om ergens weg te komen - , iets wat twee gevluchte Tibetaanse jongens (midden 20) zeer binnenkort gaan doen. Terugvluchten naar Tibet na een afwezigheid van bijna vijf jaar. We ontmoetten ze gisterenavond in een wel heel lokaal Tibetaans restaurantje. Ze kwamen bij ons aan tafel zitten omdat de toko vol zat (er waren minstens zes mensen binnen). We kregen hun heftige persoonlijke verhalen te horen… verhalen die we wel kenden van de boeken die we erover gelezen hebben, maar om ze zo direct te horen maakte veel indruk. Beide jongens hebben in 2006 Tibet verlaten om een aantal redenen. Op nr. één stond ‘het ontmoeten van His Holiness de Dalai Lama’. Op twee stond fatsoenlijk Tibetaans onderwijs. Maar alleen al de eerste reden was voldoende voor de jongens om hun leven te wagen over ‘s werelds hoogste bergen, door de dodelijke kou en bovendien voor de voor niets terugdeinzende Chinese soldaten. Ze liepen 28 dagen, altijd ’s nachts, met een groep van ruim 40 mannen, vrouwen en kinderen. Niet iedereen heeft het gehaald, vertelden ze… Via Nepal vluchtten ze naar India. De jongens vertelden dat ze van plan zijn om nu – vijf jaar nadat ze uit Tibet vertrokken zijn - binnen een week terug te vluchten. Ze waren net één dag in Nepal, hadden zich een weg naar Kathmandu gekocht vanuit India. Want als je zonder paspoort reist, is omkoping het enige middel om dichter bij Tibet te komen. Vandaag begon voor hun de zoektocht naar een (peperdure) gids die ze over de onbekende passen van de Himalaya terug kan leiden, op weg naar huis, familie en een aantal maanden of jaren op onderduikadressen. Terugvluchten dus. Het was een indrukwekkend avondje, waarbij we ons wel een beetje machteloos voelden. Het enige wat we konden doen is het eten voor de jongens betalen en ze heel veel geluk toewensen… Het was een bijzondere ontmoeting.

…

Klinkt misschien als een cliché, maar door bovenstaand verhaal beseffen we ons maar weer eens hoe gelukkig we mogen zijn met hetgeen wij hier zien, doen en beleven. Je schaamt je bijna de oren van je kop toen de jongens vroegen wat we hadden gedaan in Nepal en welke landen we allemaal gezien hadden. Beetje afgezwakt voor hun, maar bij deze voor jullie de ongecensureerde versie van Jip en Joske en de noeste neushoorns. Even terug in de tijd.

…dus wij na de trekking (die bergaf net zo pittig bleek als bergop) even relaxen in Pokhara. We vonden een heerlijk eettentje waar het altijd een verassing was wat je kreeg als je het simpelste van het menu bestelden (zie eerdere tweets over een café latte na het bestellen van een espresso, maar er zijn legio voorbeelden). Flink wat zitten lullen met Canadezen, Engelsen en een Ozzie (moeten we toch ook eens heen). En natuurlijk plannen maken voor de laatste weken Nepal. Eén ding stond vast: we gaan Nepal niet verlaten voor we ook eens het laagland van Nepal hebben bezocht. Want dat is de grote onbekende zijde van dit land: veel etnische minderheden en prachtige national parks vol jungle en klein en groot wild… heel groot wild. De big 5 van Nepal mogen er best zijn: de olifant, de tijger, de neushoorn, crocs en natuurlijk de waterbuffel. Maak ze niet kwaad, zeg maar.

Enfin, na een zoveelste krankzinnige busrit (alleen al hierover kunnen we een blog volpennen: lekke banden, doorgebroken chassis, hysterische muziek, een man of 30 op het dak en letterlijk meer stops dan kilometers) kwamen we aan in het Chitwan National Park. Kansen op tijgers en crocs nihil, maar met wat mazzel moest de eenhoornige neushoorn te spotten zijn. En yesssss (yeheaas  voor intimi) …. Tijdens de eerste junglewalk met een lokale gids konden we de eerste twee begroeten die zich net een douche hadden veroorloofd in de rivier tijdens zonsondergang (romantische beestjes). Op een paar meter afstand! Wat een beesten zeg, oerkracht ten top, op en top dino’s. En dan denk je dat je je portie dino’s dus gehad hebt…. Maar we hadden stinkende mazzel. Want tijdens een kanotocht over de rivier spotte onze eigen wildlifewatcher Joske de eerste croc! En wat voor een: een mass mugger. Zei ons ook niet veel, maar rennen als ie achter je aankomt, zeg maar. En beng!, even later nog een ander type croc al chillend in de ochtendzon in de rivier. Tjonge jonge wat een beestengeweld zeg. En dan waren we nog maar net begonnen. We maakten verder nog een jungletocht op een olifant waarbij we wederom neushoorns spotten, naast herten, wilde zwijnen en apen. Maar ook hebben we de olifanten waarop we zaten een flinke wasbeurt in de rivier mogen geven. Dat wil zeggen: we kropen op de rug van het beest, dat ons vervolgens volledig nat spuitte met zijn slurf en binnen no-time van zijn rug schudde (en hopen dat hij zelf blijft staan…). Een briljante douche voor zowel de fant als voor ons. En we moesten maar even niet denken aan de crocs die we twee uur eerder in dezelfde rivier een kilometer stroomopwaarts hadden gespot… Zie de pics op Flickr!

…

We zijn inmiddels weer wat een dag of wat verder en hebben de afgelopen week een tweede trekking gelopen: de Helambu trail. Er stond een dag of 6 voor, maar met de vorige nog in de kuiten gingen we als een speer en waren we na 4 dagen al bij de finish. Het wordt wat lang om van voor tot achter te vertellen, maar het was weer top. Iets minder sneeuwtoppen, iets meer cultuur. Veel thee, veel traplopen, aardige Nepali’s, en heerlijk rustig.

We zitten nu in Bodnath – een Tibetaans dorp vlakbij Kathmandu. Er zijn hier 23 kloosters, het stikt er van de boeddhistische monniken en de hele dag horen we ‘O mani padme hum’, een Tibetaans mantra. We ruiken de hele dag wierook en worden ’s ochtends gewekt met het gebed van de vele Tibetanen (helaas om 5 uur…). We hebben een zalig rustig guesthouse met grote tuin en een favo rooftop restaurant met het mooiste uitzicht dat je kan wensen (zie Flickr!). We houden het hier dus wel even uit… Over een paar dagen terug naar Bangkok. Wordt vervolgd!

5416 in 2068

Deze titel roept misschien wat vragen op, maar het is niet zomaar een verzinsel. 5416 zijn de hoogtemeters die we de afgelopen weken hebben overwonnen. 2068 is het jaar waarin de Nepali leven. En dan denk je natuurlijk: … die zijn hun tijd ver vooruit. Maar helaas, niets is minder waar. Dit land staat zo stil als wat, er is werkelijk niks veranderd met acht jaar geleden (dit in scherp contrast tot de andere Aziatische landen die we bezocht hebben). Zo hebben de Nepali’s maar een uurtje of twee stroom per dag (meestal tussen 1 en 3 in de nacht – om het makkelijk te maken). Komt omdat een of andere minister een leuke (binnenzak?)deal kon sluiten door stroom aan India te verkopen.

Maar goed, terzake. Nepal is en blijft een fantastisch land. Als je je door wat busritten ploetert, sta je  binnen no-time (ok, dit is niet waar, die busritten duren uren…) op de meest adembenemende delen van de wereld… als je  van bergen houdt. En we hadden sinds acht jaar geleden nog een rekening te verheffen toen we wegens ziekzijn de Annapurna trek moesten afbreken. Revanche dus: op naar de Annapurna Circuit!

En het werd een heerlijke revanche. We hebben al wat foto’s op onze flickr-stream staan, je kijkt je ogen uit. Je begint op 900 meter hoogte in een groene jungle omgeving met rijstvelden, watervallen, bossen en pittige heuvels (wij noemen dat kuitenbijters). Maar het landschap ging al snel over in ruiger gebied. De dorpjes werden steeds geïsoleerder en dus moesten de ezelskaravanen steeds verder lopen om ons in de ochtend nog van wat muesli en havermout te voorzien.

Enfin, verder heuvelop. Slapen in trekkerslodges, theestops in kleine dorpjes of op plekken waar geen mens woont. Je bent ze allemaal even dankbaar na een zware dag lopen of een uur of 2 pittig klimmen over de uitgehakte staircases.

Ow ja, ook even de rolverdeling in ons team. Veel mensen lopen met een gids en een drager, wij ook – alleen waren we dat zelf. Jip met de spullen op de rug, Joske met de route en de dagrugzak (met koekjes, water, zonnebrand en een Mars voor de toppoging J)

Met de dag die verstreek kwamen we dichterbij de toppen die we al dagen voor ons zagen. Op dag 5 besloten we een moeilijkere en hogere alternatieve route te nemen. Rewarding, want we hebben die dag fantastisch weer gehad met close-up views van Annapurna II, III en IV – allemaal tegen de 8000 meter hoog. Zelfs stonden we op een meter of 3.500 a 4000, dus da’s nog een best eind omhoog. Heel imponerend om daar te lopen. Het werd steeds kouder…

Slapen gaat als volgt: je komt aan een dorpje. Een of ander vrouwtje trekt je naar binnen en vertelt je dat je gratis mag slapen als we daar dineren en ontbijten. Doen wij niet moeilijk over en dus blijven we. Schoenen uit, een snelle koude (met wat mazzel lauwe) douche (de eerste paar dagen dan, later werd het te koud om überhaupt je kleren uit te trekken) en dan aan de thee en diner. Dat diner bestaat elke dag uit Dal Baht = rijst met linzen/bonen. Soms hele goeie, soms iets mindere, maar de gratis refill doet ons beide goed na een uur of 6/7 lopen in de buitenlucht (bergop dus he…) om 8 uur je slaapzak in. Of half 9 als we heel wild deden en nog een spelletje Regenwormen speelden.

En weer verder…. Inmiddels ver boven de boomgrens, langs kleine middeleeuwse dorpjes, langs kuddes Yak’s, even wat theestops met koekjes, van 3000 naar 4000 meter. De laatste 2 nachten sliepen we hoog, 4100 en 4500 meter. Koud! En daar voel je de hoogte echt. Je slaapt moeilijk, ademt zwaar en loopt een stuk langzamer. Maar het ging nog altijd prima. Trekkers om ons heen slikten diamox en andere zaken tegen de hoogte of moesten omkeren door hoogteziekte. Wij bleven nog altijd gespaard… zou het lukken – ultimate revanche??

Op naar Thorung La pas op 5416 meter. De avond voor de topdag begon het wat te sneeuwen. De gidsen werden wat nerveus want als het hard sneeuwt kun je de pas niet over… en dus kropen we na het eerder beschreven avondritueel met wat zenuwen (met name sommigen onder ons, we noemen geen namen) en een Tibetaans gebed onze slaapzak in. We werden midden in de nacht wakker van de eerste mensen die al vertrokken. Sommigen om 3 uur, maar we draaiden ons nog een keer om (hijg, hijg). We bleken in de eerdere dagen snelle klimgeiten. Half 6 vertrekken was prima (?) voor ons. Dik ingepakt vertrokken we. Het was nog net donker en er dwarrelden nog wat vlokken uit de lucht. Maar als snel werd het licht en of het gebedje geholpen heeft of niet – het werd fantastisch helder weer met zonsopkomst boven de Himalaya pieken. En dus zetten we er flink de pas in… nou ja, relatief dan, want we klommen van 4500 naar 5400 meter. Stapje voor stapje, maar we genoten van de fantastische vergezichten en verse witte sneeuwvlaktes om ons heen. Wat een magisch gevoel, samen op het dak van de wereld. Ongekend. Om 8.15 uur stonden we op de top van de pas, tussen de prayerflags. Revanche is ours! Yeheeeasss. Iedereen feliciteert elkaar en wij voelden ons allebei uitstekend (twee Fransen sukkelden met barstende koppijn snel door… hop naar beneden). Hoewel sommigen onder ons  - we noemen geen namen - helemaal niet competitief ingesteld zijn, was het toch wel een extra beloning dat we zo snel de top bereikten.

Dit verhaal is nu al veel te lang, dus de weg naar beneden besparen we jullie. We hebben in ieder geval ontzettend genoten van de bergen, de stilte, het heerlijke simpele leven (wandelen, eten, slapen) en het avontuur dat we met zijn 2en hebben beleefd. Voor herhaling vatbaar, want morgen gaan we voor een kleine week op een trekking. Wel in wat lager gelegen gebied (tot 3500 meter). Sommigen onder ons hebben het namelijk nu wel gehad met de kou en de 8 lagen kleding… ;-) De kleren zijn overigens weer gewassen, en we kunnen jullie vertellen: dat was hard, heel hard nodig…

Check de foto’s, maar we denken dat de beleving ervan wel lastig overbrengen is. Je had erbij moeten zijn. ;-)

Tot zover, op naar de slaapzak nu!

Klaar voor de start

We zijn inmiddels in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal. Slaapzakken, trekkingpermits, medicijnen, mutsen en wanten, we hebben het allemaal ingeslagen. Klaar voor de start: morgen vertrekken we naar Besi Sehar, het startpunt voor de trekking om het Annapurna massief in de Himalaya. De planning is om twee tot drie weken te gaan wandelen, met zijn 2en. De rollen zijn goed verdeeld: Joske als gids, Jip als drager.

Voorlopig even geen blog dus. O ja, als je wilt weten wat we sinds het duiken gedaan hebben: eiland-gehopt in Thailand, zwembroek aan, shake in de hand, scootertje om de eilanden te verkennen, visje eten op het strand. Meer kunnen we er niet van maken... Nu dus in Nepal, wat een contrasten weer. Wierook, tempels en sneeuwtoppen. Gaat goedkomen hier. Tot over een week of drie!

Een dieptepunt als hoogtepunt

Lieve lezers,

We willen jullie voordat we starten met een nieuw verhaal, toch ook even de keerzijde van het reizen laten zien. Want nee, het is niet altijd koek en ei. We hadden zoals gezegd de knoop doorgehakt om weer terug te gaan naar Azië. Maar dat gaat nooit zonder slag of stoot natuurlijk. Want mijn god… we hadden nog 4 dagen Fremantle (West Aus) voor de boeg. En dat is weinig…. Tenminste als je je bedenkt dat we (i.v.m. onze geplande roadtrip) al hadden geshopt bij de Ozzie Aldi voor wat Muesli (1,5 kg), thee (100 zakjes), Aardappelpuree (voor 16 porties), kruiden (potjes) en ga zo maar door. En ALLES moest op natuurlijk. Meenemen is geen optie en weggooien is zonde. Nou mensen – het viel net mee, maar het is gelukt. (nee, we hebben niet alles in 1 pan gegooid en daar 4 dagen van gegeten. Wel geprobeerd, maar smaakte niet zo). Dus voordat je je bedenkt dat reizen alleen maar positief is… dan vergis je je.

Goed, genoeg gezwetst. Over tot de orde van de nacht – het is immers 7 uur vroeger bij jullie. We zitten weer in Bangkok en staan op het punt naar het zuiden af te reizen. En dat betekent: zon, zee en strand. En duiken niet te vergeten. Want we gaan direct door naar de Similian en Surin eilanden om te duiken. Een 3 daagse live-aboard trip, We duiken op Richelieu Rock, dat ontdekt is door Jacques Cousteau (prima zin voor nationaal dictee – wie verzint die namen!). Naja, het wordt vet in elk geval. Want daarna staan er nog een aantal bounty bestemmingen op de agenda. Zoals gezegd: a tough life it is.

Terugkomen in Bangkok was heerlijk, hoewel we ook in Fremantle nog een aantal prima lazy days hebben gehad (stadje, strandje, sculpturenfestivalletje – je kent het wel). De traditie van shakes, fruit en Pad Thai is inmiddels alweer ‘vollenbak’ ingezet.

…. Inmiddels 4 dagen verder…

 WOW, wat een gave dagen op de boot hebben we achter de rug. Negen fantastische duiken gemaakt, met als absoluut hoogtepunt (en dieptepunt, letterlijk dan) een duik met een Manta Ray, doorsnede ongeveer 6 meter (breder dan ons eigen huis!), die wel 25 minuten rond ons heen bleef cirkelen. Tranen in de ogen (Joske dan) en kippenvel onder water (was ook 30 meter diep, watertemperatuur was gedaald tot 28 graden… best fris dus ;-)). Hoogtepunt voor Jip was bovendien het winnen van het tandenborstel-moordspel op de boot. Bijzonder, JIp geeft normaal helemaal niks om winnen.. ;-) Het schema op de boot was iedere dag zo’n beetje hetzelfde: opstaan om 6.30 uur, klein ontbijtje, 7.00 uur eerste duik, 8.30 uur biiiiig breakfast, 11.00 uur 2^de duik, 12.30 uur lunch (geweldig wat de kok uit dat kleine keukentje in de kajuit toverde), 15.00 uur een 3^de duik, snacks, 19.00 uur avondeten. We hebben ook nog een nachtduik gemaakt, spannend om in het pikdonker een net zo’n pikdonkere oceaan te springen met een zaklamp.

Inmiddels hebben we ook wat plannen gemaakt voor de komende tijd. Eerst is het tijd voor some serieus beachtime. En dan zit je goed hier in het zuiden van Thailand. Morgen naar een klein eilandje, en op 22 maart vliegen we naar Nepal, voor het betere trekking-werk. We vermaken ons prima, zet de tijd maar stil wat ons betreft. Wordt vervolgd!

Jip en Joske

Heen en weer

... en dus vlogen we naar Hong Kong. De laatste bestemming in Azië is er een van 2 gezichten. En, hoe gek dat ook klinkt voor die Chinezen, deze kun je nu eens wél uit elkaar houden. De een is namelijk gewoon Chinees: druk, tachtig uithangborden per vierkante meter, overal eten, kostnieduur, en het meeste is nep. Ow ja, nieuw waren de turtles die je in een bakje (levend) kon aanwijzen en 10 minuten later in een currysausje op je bord kreeg. Het andere gezicht is dat van een van de belangrijkste metropolen van Azië en voormalig Europees grondgebied: alle dure merken… echt ALLE dure merken zitten er op een rijtje langs de haven. En dan bedoel ik niet een G-star of van die goedkope troep. Nee, handtasjes van een paar duizend euro, schoenen van pasgeschoten maar nu niet meer zo wild, noem maar op. En dus keken we weer onze ogen uit. Azië is echt beleven… op elke hoek van de straat gebeurt wel iets, staat wel iemand iets te verkopen (eten bijvoorbeeld) of struikel je over een tempel of zo. Het is en blijft een fantastisch continent. Maar goed, we gaan door. En wel naar… Australië! Zonnebrand in de aanslag, zwembroek bovenop in de backpack en het horloge weer 3 uur verder vooruit (gvd, dat kost ons dus nu al 3 uur vakantie, dat hele Australië grapje) – ready for take of!

Thadaaaaa – Australië. We zijn er, al een paar dagen eigenlijk. En verrek, ze zeggen tegen iedereen hier ‘mate’ (tegen Jip) en ‘darling’ (tegen Joske). Ze zeggen ook wel eens ‘Sweetie’ tegen Jip, maar dan lopen we hard door ;-).  Dit klinkt niet alleen vriendelijk, de mensen zijn hier ook echt buitengewoon aardig en behulpzaam. We zijn nu dus in Sydney en hebben hier lekker de stad verkend in een dag of 5. Uiteraard met hét symbool van Sydney op nr. 1: The Opera house. Indrukwekkend en gelegen in een prachtige haven met een fantastisch sfeertje. Uiteraard hebben we ons ook vermaakt op de vele witte stranden die Sydney rijk is: Bondi Beach, Coogee Beach en meer van die cool klinkende namen voor gespierde surfers en bikini babes. Super grote golven, dus dolle pret (‘leuk je gekend te hebben’). Ow ja, wij dus tussen die mensen in even een duikje nemen en wat denk je:…. Tudu…. Tudu tudu…… SHARK ALARM!!!!!!!! De sirenes gaan af, iedereen rent het water uit. Staan wij daar beetje verdwaasd te kijken (ook maar eruit dan…) blijkt er een shark gespot te zijn. (JAWS!!!!!!). Na wat speurwerk van de lifeguards (Hobster) gaat iedereen 20 minuten later doodleuk weer het water in. Wij pakken eerst nog wel een colaatje…. J

Inmiddels zijn we dan ook in Melbourne geweest. Daar hadden we een fantastisch B&B van Stan, een 60-jarige waterval aan info en een uitstekende gastheer. Ow ja, zijn ontbijtjes waren ook van hoge kwaliteit. Melbourne is een relaxte stad met veel cultuur (hebben er zelfs een echte Rembrandt gespot) , prachtige botanische tuinen (goed voor een picknick, ook goed voor ons budget), kleine steegjes met leuke barretjes en winkeltjes, een strand-scene, etc.

Nu komt er een twist in het verhaal, een wel zeer verassende wending, dus even opletten nu, komtie aan:

We genieten echt van de tijd in Australië, en van de dingen die we hier zien en ondernemen, maar na een ruime week bekroop ons beide hetzelfde gevoel: dat we het hier naar ons zin hebben, maar dat we onszelf hier niet de komende drie maanden zien doorbrengen.  We missen het interessante van Azië, waarbij we op elke straathoek verbaasd worden, in een cultuur en religie kunnen duiken en waar alles anders is dan thuis. We beseffen dat dit wellicht heel decadent kan klinken, en waarschijnlijk ook onbegrijpelijk is voor de echte Oz-fans.  Maar goed, zo voelen wij het en het gaf ons te weinig vertrouwen om een jeep te kopen en ons op deze manier min of meer voor 3 maanden ‘vast te leggen’. Voor een maand een auto kopen of huren vonden we geen optie, daar is de route veel te lang voor en dan ben je alleen maar kilometers aan het maken. Dus, om het kort te houden: we gaan terug, (nee, niet naar Nederland ;-)), maar naar Azië. En dan zien we wel. Na een vrij kort overleg  hebben we de knoop doorgehakt en een ticket geboekt. De hele nacht daarna natuurlijk niet kunnen slapen van deze twist (ok, alleen Joske dan), maar deze beslissing voelt goed.

We zitten nu aan de Westkust, in Fremantle (‘Freo’), net onder Perth. We hebben hier een klein appartementje voor 4 nachten. Beetje a la ons oude appartement aan de Orthenstraat in Den Bosch, heel grappig. Alleen dan met een prachtig strand om de hoek, maar geen Kees Kroket. Wel is Freo een heel gezellig stadje, waar je echt vakantie kunt vieren. Normaal zouden we vanuit hier de jeep gaan kopen en vanalles gaan regelen, nu hebben we 4 relax-dagen. Er is een Perth ook een kunst- en cultuur festival (soort Boulevard, verrek, het is echt net Den Bosch!), openluchtbioscopen, sculpturen bij de zee, leuke marktjes, en vooral: heel veel koffiebarretjes. Komt goed dus deze dagen.  Op 7 maart vliegen we naar Bangkok. Voor de trouwe fans: de volgende update zal dus ongetwijfeld weer over eten gaan. J

Cheers for now!

Nr. 66 (sorry, veel te lang)

China… pfff where to start. O ja, we zouden ze eens goed de waarheid gaan vertellen over die rubberplantages geloven we, niet? Da’s dus niet te doen. Ten eerste omdat er echt té veel Chinezen zijn (we wilden ze wel tellen, maar hou ze maar eens uit elkaar. Kans op dubbeltellingen is te groot – niet te doen dus). Maar ten tweede ook omdat echt geen hond hier Engels spreekt. Die waarheid werd dus een lastig verhaal. Daarom hebben we besloten maar gewoon te genieten van hetgeen op ons pad kwam, en dat is nogal wat in Zuid China.

“Maarrrrr…”, hoor ik jullie denken “waarom duurde het dan zo lang voordat er weer een nieuw avontuur te lezen was?” De censuur heeft toegeslagen, ook op onze avonturensite. Blogspot en Twitter hebben ze hier afgesloten. Dus hadden we lekker veel tijd voor een fatsoenlijke titel voor dit verhaal. Jip en Joske en de gecensureerde Chinees, Jip en Joske en de snelle Chinezen, Jip en Joske en de spugende Chinezen (ondertitel: na een lekkere rochel uit den keel omhoog te hebben gehaald). Het zijn allemaal kandidaat titels. Dat het album nr. 66 (babi pangang) meekrijgt, hoeft uiteraard niet vermeld te worden.

Even alle gekheid op een chopstickje, die titels zeggen al wel wat over China natuurlijk. Want behalve dat er hier redelijk wat gecensureerd wordt, blijft het een land dat in volle vaart vooruit gaat en in onze ogen op veel vlakken al stukken verder is dan wij in Europa. Maar de laatste titelkandidaat geeft aan dat ze op andere vlakken nog volop in oude tradities zitten, en dat rochelen, luid smakken onder het eten en spugen is er dan maar 1 van. Hygiëne en medische zorgen voor een goede 2^de en 3^de plaats. Een land vol tegenstellingen dus. Zet China bij de eerste de beste psycholoog en de man zal na de eerste sessie volledig afhaken en de boel doorsturen voor een enkeltje Pieter Baan. 

Enfin, de grens over bij Laos dus. In China even zelf je paspoort scannen en weer de bus opgehopt voor het laatste stuk naar onze eerste Chinese stad… Jing Hong. Dit is echt het zuidelijkste zuiden van China en er is voor de tourgroepen niet veel te zien. Zo’n beetje alle Chinezen vonden het dus prachtig om ons te zien. Wat een vriendelijke mensen, enthousiast en nieuwsgierig. Maar wat een stad ook! Dit is China 2.0: modern, hip, schoon, ordelijk en zijn tijd vooruit. De elektrische scooter is hier al helemaal in, er staan meer prullenbakken (gescheiden afval) dan in de Efteling… ga zo maar door. Overigens flikkeren de meeste mensen hun zooi  gewoon op straat, waarna er een schoonmakertje uit de menigte tevoorschijn komt en het opruimt. Zo krijg je die 1.2 miljard mensen wel boven de armoedegrens.

En dan… op veler verzoek … het eten (Peter J: slabbetje)! Sjonge jonge, alle (… we herhalen ALLE) slechtkokende Chinezen, zitten in Nederland. En ze hebben dan vast les hebben gehad van dezelfde, nog slechtere, leraar, want alles smaakt hetzelfde in NL. Bij welke Chinees je ook komt. Hoe anders is dat hier... vragen jullie je nu af. Nou, beste lezers, het is wat ver om er op zondagavond voor om te rijden, maar hier is het dus echt wel veul… heul veul lekkerder. Er staan ook geen nummertjes voor de gerechten. Sterker nog, er staat helemaal niks bij de gerechten. Lastig kiezen dus, want de Chinese tekens zeggen ons verrekte weinig. De oplossing was echter de eerste avond al gevonden . We gaan gewoon mee de keuken in en wijzen aan wat we lekker vinden. En dan maar afwachten of ze er iets van maken (en geen onbekende duistere neven-ingrediënten gebruiken). Maar goed, zo lang de honden nog over straat zwerven, zitten ze in elk geval niet in ons avondmaal. En het smaakt overal verukkelijk, echt. Nummer 66 is er niks bij.

Na Jing Hong zijn we doorgegaan naar Lijiang. Dat moet je maar eens googlen, of kijk effe op de Flickr-link rechts of onderaan de blog. Dan herken je vast wel iets. Dit is het China uit de boekjes, en in het echt is het ook echt een sprookje. Verschil met de al eerder genoemde Efteling is dat dit echt is. Mensen leven in de kleine pittoreske huisjes in steegjes, met allerlei kleine waterstroompjes, bruggetjes, etc. Uiteraard zijn er dan ook veel toeristen. Echter zijn het allemaal Chinezen en voelden we ons een van de weinigen. Ze denken ook aan alles in dit land.

Overigens zaten we zelf in Shuhe, een dorpje al even sfeervol net buiten het toeristengebeuren. Voor 20 cent in 10 minuten in de stad, ach… het kan er net af. Het was er mooi, lekker rustig en de eigenaar van het hotel was een Nederlander (getrouwd met een Chinese). Die kon ons dus veel en vaak absurde of onbegrijpelijke dingen vertellen over het land. Erg interessant allemaal en je begint de mensen dan steeds meer te begrijpen.

Na drie intensieve ‘kijk-loop-en-doe dagen’ in Lijiang zijn we doorgegaan naar Dali. Heeeeerlijk hier man. Echt een backpackersstadje met alles waar je precies dan even behoefte aan hebt (lees: restaurantjes met terrasjes in de zon en een menukaart in het Engels, spelfouten daargelaten!). We hebben hier dus ons nu al favoriete motto voor de volle 100% in praktijk gebracht: how to eat your way…through the day. Echt lekker even niks gedaan. Opstaan met een bananenpannenkoek (en ach waarom ook niet, doe er nog maar een), muesli fruit yoghurt, om via een ommetje te crashen voor lunch bij een heerlijke bakery. Door via een ander blokkie om naar de dumplings (gestoomde groente-deeg…ehm…dingetjes) te gaan. Die eet je dan op op een bankje aan de hoofdstraat met een colaatje erbij. Beetje mensen kijken enzo enne.. ow ja… kunnen zij ook naar ons staren. Dan even naar het hotel voor een douche en eens kijken waar we een leuk lokaal tentje vinden voor het avondritueel. Dat bestaat uit: vier gerechten bestellen en alles opeten. In tegenstelling  tot de Chinezen. Zij bestellen er wel 10, maar eten er ook vier op. Het klinkt patserig, en da’s ook precies de bedoeling. Cultuurverschillen alom.

Vandaag aangekomen in Hong Kong, hier kunnen we weer op ons blog. Geweldige stad dit! Vooral HK by night: indrukwekkend. Slapen vannacht in een piepklein kamertje, net zo breed als Jip lang is (letterlijk). Morgenavond vliegen we door naar Sydney, Australia. China was in elk geval een fantastisch land waar we zeker nog genoeg te zien hebben voor de toekomst.  Beetje Chinees leren zou handig zijn, maar dat mag de pret niet drukken. Album 66 is wat ons betreft een topper uit de reeks!  

Tot zover, we gaan nu maar eens slapen (het is inmiddels half 1 ’s nachts hier), nog volop leven overigens hier op straat. Oordoppen in, over en uit!

Jip en Joske

PS1: bedankt voor alle leuke reacties, cool om te lezen!

PS2: Wie graag hersenen en koeienogen op een lokale markt wil zien, kan de foto bij ons bestellen. Hoeft niks te kosten. Miep, onze geleisoep was vegetarisch, hebben we zelf besteld in het Chinees, dus daar kun je niet aan twijfelen. Of toch? Help!

PS3: China gaat dan wel snel, maar we kwamen ook een Chinese slager vermomd als tandarts tegen op een lokale markt. Niet om aan te zien, dat ze ons daar niet tegen beschermen… Daar hebben die Chinezen dan weer niet over nagedacht.

PS4: Frank & Yvonne, zo ver weg: point it boekje werkt masterlijk! TBBQ is een deal, wij komen graag ;-)

PS5: San, we zijn doodziek, alles verloren met dat kaartspel. Check de kaartfoto op Flickr. Een Chinees met een pokerface, niet te lezen die mensen.

Welcome to the Jungle, baby

Vriendjes en vriendinnetjes,  

Berichten op de site gaven aan dat het niet alleen maar om eten mag draaien. Helaas gaat dit ons niet lukken, want als je in Thailand en Laos bent, ontkom je hier niet aan... Dus ehm... ja sorry... er zit nog wat eten aan te komen. Maar goed, eerst de nachttrein van Bangkok naar Chiang Mai. Vertrek in de avond, 12 x bier afslaan (tot stomme verbazing van de verkoper die blijkbaar aan toeristen louter bier weet te verkopen), paar uur slapen en tadaaa... Chiang Mai. En wat een vet guesthouse hadden we. Mooie kamer, lekker tuintje, aardige Thai en (komtie) de lekkerste Pad Thai Noodles om de hoek. Kosten: 25 bath = € 0,50… Doe ons maar 4 porties! J

En wat doe je in Chiang Mai dan? Eigenlijk zonder plan wat rondlopen. Om vervolgens over de vrouwengevangenisdrempel te struikelen en daar een Thaise massage te nemen van gevangenen. Beetje vreemd, maar wel lekker. Blijkbaar hebben ze de grijpgrage handjes van de dames (we zijn er voor ons eigen gemak maar van uitgegaan dat het geen seriemoordenaars waren) aldaar voor een goed doel weten in te zetten: het vrijwillig mishandelen van ‘Falang’(westerlingen). En nog betaald krijgen ook. Een betere re-integratie kunnen wij niet verzinnen. Maar het was lekker, en voor een goed doel dus, want de vrouwen konden met het verdiende geld een zaakje beginnen als ze vrijkwamen. ( Jip: “Iets met drugs ofzo”)

Verder een kookcursus gedaan (sorry, weer eten…): hebben zeven gerechten gemaakt, die we ook zelf op moesten eten... bomvol dus de cursus uitgerold. Vergeet je ook nooit meer. In de avond toch maar een Pad Thai om het weg te spoelen. In Chiang Mai verder nog: veel tempels bezocht en engels geoefend met monniken. Het oefenen geldt overigens voor de monniken ;- ).

Na enkele dagen de bus naar de grens met Laos gepakt, onder het genot van 5 uur Thais karaoke. De Mekong rivier tegemoet... Thailand uit, bootje over, Laos in! In de avond een voor ons bijna vertrouwd fenomeen: vis eten aan de Mekong met een lekkere beer Lao (sorry, weer eten). De volgende dag door naar onze hoofdbestemming in Laos: Luang Nam Tha: de noordelijke jungle, vlakbij China. Daar zitten we dus nu. En om nog preciezer te zijn: we zitten op ons balkon met een colaatje na een mountainbiketocht door de omgeving. Veel etnische minderheden in dorpen hier, super interessant. Ook veel kippen, kuikens en kinderen, heel veel kinderen. Vruchtbaar gebiedje dit. Gisteren op de Nightmarket Noodle soup gegeten: een populair Laotiaans gerecht…. Zie de foto’s.

Inmiddels twee dagen later: na een prachtige jungletrek van één dag met een gids, en vandaag nog een mountainbiketocht, hebben we net ons busticket naar China geregeld. Die jungletocht was overigens erg cool (hoewel.. geen Axl Rose te bekennen om ons te verwelkomen...). We hadden een gids met een flink kapmes, waarmee hij af en toe echt de ‘weg’ moest vrijmaken. Niet dat het veel hielp, want hij was maar 1.50 meter groot...maar toch. We hadden een super lunch midden in de jungle, op banenbladeren. Aan het einde was het pad zo steil dat we aan lianen moesten abseilen om beneden te komen. De jungle ging overigens abrupt over in een rubberplantage, want de Chinezen kopen hier grote lappen jungle op om te kappen, te ploegen en te planten. We gaan er morgen heen om ze eens goed de waarheid te vertellen, want dit kan natuurlijk niet.

Tot zover, stop de tijd!

PS: reacties op de website en emails worden gewaardeerd. Ook de bijzonder nuttige informatie als de wegopbrekingen in LoZ, de effecten van goulash-soep onder de dekens en de Waalwijkse lunchupdates! J  

Streetfood

Het is jammer dat je niet mag vloeken, want 'piep' wat is dat eten hier toch lekker.

We zitten op een terras midden in Bangkok, aan de cola light (sorry) en met wifi up and running. We hebben net een paar dagen Bangkok en een dag Hong Kong achter de rug. Twee Aziatische metropolen, totaal verschillend, maar beide helemaal top. Behalve dat Jip gister jarig was, bleken de Chinezen ook Nieuwjaar te vieren. Niet iedereen kon op ons feestje komen dus, maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben het goed gevierd met Bangkok's masterlijke streetfood. God god, wat is dat toch lekker. Je gaat zitten op een bijna kapot krukje aan een vervallen tafeltje en krijgt een plastic bord met een topgerecht... smullen dus. Ow, vooraf uiteraard even ergens een banana-pancake gescoord en als toetje een shake naar binnen gewerkt op een van de terrasjes. En dan denk je misschien: niet slecht voor een verjaardagsmaaltje. En dat klopt, maar dat doen we eigenlijk elke dag hier. :-) We kunnen wel zeggen dat we al aardig in de juiste mood zitten.

We hebben tussen het eten door veel gezien, door stukken te lopen en ook een fietstocht te maken. Geweldig om het dagelijks leven te aanschouwen. Daarbij draait het eigenlijk vooral om uhm... tja: eten eigenlijk. En boedhisme dan. Overal wordt gekookt op straat en iedereen eet wanneer ie zin heeft. Dat geeft een fantastisch sfeertje overal. Zeker als je meedoet en wat met de mensen grapt en praat. En waar er niet gekookt wordt, staat een tempel.

Vanavond pakken we een nachttrein naar Chiang Mai in Noord-Thailand. Vanaf daar: op naar Laos!

PS: Wat is dat Thais toch grappig. Ze vragen zojuist aan onze buurman: "You wanna have lice?"
PS2: We gaan even kijken zo of internet snel genoeg is om wat foto's op flickr te zetten. Eerst even een shake bestellen (ja sorry).

Vertrokken!

Jawel, we zijn onderweg. Nu achter de paspoortpoortjes op Schiphol. 'Mind your step...!'
We hebben er zin in uiteraard. We kunnen niet wachten op de eerste Thaise curry in Bangkok City. Nu eerst naar London Heathrow, daar wellicht even wat aanvulling :-)

...

Ok, we zijn in Hong Kong. Een tweede stopover. Hier hebben we een volledige dag (die voelt als nacht) om de stad te bekijken. Zijn we nu aan het doen dus. Wifi bij de Starbucks doet het prima. We zitten er van te profiteren op het stoepje tegenover... even chillen in de zon. Alles ok dus, no worries :-)