5416 in 2068

Deze titel roept misschien wat vragen op, maar het is niet zomaar een verzinsel. 5416 zijn de hoogtemeters die we de afgelopen weken hebben overwonnen. 2068 is het jaar waarin de Nepali leven. En dan denk je natuurlijk: … die zijn hun tijd ver vooruit. Maar helaas, niets is minder waar. Dit land staat zo stil als wat, er is werkelijk niks veranderd met acht jaar geleden (dit in scherp contrast tot de andere Aziatische landen die we bezocht hebben). Zo hebben de Nepali’s maar een uurtje of twee stroom per dag (meestal tussen 1 en 3 in de nacht – om het makkelijk te maken). Komt omdat een of andere minister een leuke (binnenzak?)deal kon sluiten door stroom aan India te verkopen.

Maar goed, terzake. Nepal is en blijft een fantastisch land. Als je je door wat busritten ploetert, sta je  binnen no-time (ok, dit is niet waar, die busritten duren uren…) op de meest adembenemende delen van de wereld… als je  van bergen houdt. En we hadden sinds acht jaar geleden nog een rekening te verheffen toen we wegens ziekzijn de Annapurna trek moesten afbreken. Revanche dus: op naar de Annapurna Circuit!

En het werd een heerlijke revanche. We hebben al wat foto’s op onze flickr-stream staan, je kijkt je ogen uit. Je begint op 900 meter hoogte in een groene jungle omgeving met rijstvelden, watervallen, bossen en pittige heuvels (wij noemen dat kuitenbijters). Maar het landschap ging al snel over in ruiger gebied. De dorpjes werden steeds geïsoleerder en dus moesten de ezelskaravanen steeds verder lopen om ons in de ochtend nog van wat muesli en havermout te voorzien.

Enfin, verder heuvelop. Slapen in trekkerslodges, theestops in kleine dorpjes of op plekken waar geen mens woont. Je bent ze allemaal even dankbaar na een zware dag lopen of een uur of 2 pittig klimmen over de uitgehakte staircases.

Ow ja, ook even de rolverdeling in ons team. Veel mensen lopen met een gids en een drager, wij ook – alleen waren we dat zelf. Jip met de spullen op de rug, Joske met de route en de dagrugzak (met koekjes, water, zonnebrand en een Mars voor de toppoging J)

Met de dag die verstreek kwamen we dichterbij de toppen die we al dagen voor ons zagen. Op dag 5 besloten we een moeilijkere en hogere alternatieve route te nemen. Rewarding, want we hebben die dag fantastisch weer gehad met close-up views van Annapurna II, III en IV – allemaal tegen de 8000 meter hoog. Zelfs stonden we op een meter of 3.500 a 4000, dus da’s nog een best eind omhoog. Heel imponerend om daar te lopen. Het werd steeds kouder…

Slapen gaat als volgt: je komt aan een dorpje. Een of ander vrouwtje trekt je naar binnen en vertelt je dat je gratis mag slapen als we daar dineren en ontbijten. Doen wij niet moeilijk over en dus blijven we. Schoenen uit, een snelle koude (met wat mazzel lauwe) douche (de eerste paar dagen dan, later werd het te koud om überhaupt je kleren uit te trekken) en dan aan de thee en diner. Dat diner bestaat elke dag uit Dal Baht = rijst met linzen/bonen. Soms hele goeie, soms iets mindere, maar de gratis refill doet ons beide goed na een uur of 6/7 lopen in de buitenlucht (bergop dus he…) om 8 uur je slaapzak in. Of half 9 als we heel wild deden en nog een spelletje Regenwormen speelden.

En weer verder…. Inmiddels ver boven de boomgrens, langs kleine middeleeuwse dorpjes, langs kuddes Yak’s, even wat theestops met koekjes, van 3000 naar 4000 meter. De laatste 2 nachten sliepen we hoog, 4100 en 4500 meter. Koud! En daar voel je de hoogte echt. Je slaapt moeilijk, ademt zwaar en loopt een stuk langzamer. Maar het ging nog altijd prima. Trekkers om ons heen slikten diamox en andere zaken tegen de hoogte of moesten omkeren door hoogteziekte. Wij bleven nog altijd gespaard… zou het lukken – ultimate revanche??

Op naar Thorung La pas op 5416 meter. De avond voor de topdag begon het wat te sneeuwen. De gidsen werden wat nerveus want als het hard sneeuwt kun je de pas niet over… en dus kropen we na het eerder beschreven avondritueel met wat zenuwen (met name sommigen onder ons, we noemen geen namen) en een Tibetaans gebed onze slaapzak in. We werden midden in de nacht wakker van de eerste mensen die al vertrokken. Sommigen om 3 uur, maar we draaiden ons nog een keer om (hijg, hijg). We bleken in de eerdere dagen snelle klimgeiten. Half 6 vertrekken was prima (?) voor ons. Dik ingepakt vertrokken we. Het was nog net donker en er dwarrelden nog wat vlokken uit de lucht. Maar als snel werd het licht en of het gebedje geholpen heeft of niet – het werd fantastisch helder weer met zonsopkomst boven de Himalaya pieken. En dus zetten we er flink de pas in… nou ja, relatief dan, want we klommen van 4500 naar 5400 meter. Stapje voor stapje, maar we genoten van de fantastische vergezichten en verse witte sneeuwvlaktes om ons heen. Wat een magisch gevoel, samen op het dak van de wereld. Ongekend. Om 8.15 uur stonden we op de top van de pas, tussen de prayerflags. Revanche is ours! Yeheeeasss. Iedereen feliciteert elkaar en wij voelden ons allebei uitstekend (twee Fransen sukkelden met barstende koppijn snel door… hop naar beneden). Hoewel sommigen onder ons  - we noemen geen namen - helemaal niet competitief ingesteld zijn, was het toch wel een extra beloning dat we zo snel de top bereikten.

Dit verhaal is nu al veel te lang, dus de weg naar beneden besparen we jullie. We hebben in ieder geval ontzettend genoten van de bergen, de stilte, het heerlijke simpele leven (wandelen, eten, slapen) en het avontuur dat we met zijn 2en hebben beleefd. Voor herhaling vatbaar, want morgen gaan we voor een kleine week op een trekking. Wel in wat lager gelegen gebied (tot 3500 meter). Sommigen onder ons hebben het namelijk nu wel gehad met de kou en de 8 lagen kleding… ;-) De kleren zijn overigens weer gewassen, en we kunnen jullie vertellen: dat was hard, heel hard nodig…

Check de foto’s, maar we denken dat de beleving ervan wel lastig overbrengen is. Je had erbij moeten zijn. ;-)

Tot zover, op naar de slaapzak nu!