Terugvluchten: nee, dit gaat niet over ons, we komen nog lang niet terug (toch?). Terugvluchten is, behalve een raar woord – want vluchten doe je om ergens weg te komen - , iets wat twee gevluchte Tibetaanse jongens (midden 20) zeer binnenkort gaan doen. Terugvluchten naar Tibet na een afwezigheid van bijna vijf jaar. We ontmoetten ze gisterenavond in een wel heel lokaal Tibetaans restaurantje. Ze kwamen bij ons aan tafel zitten omdat de toko vol zat (er waren minstens zes mensen binnen). We kregen hun heftige persoonlijke verhalen te horen… verhalen die we wel kenden van de boeken die we erover gelezen hebben, maar om ze zo direct te horen maakte veel indruk. Beide jongens hebben in 2006 Tibet verlaten om een aantal redenen. Op nr. één stond ‘het ontmoeten van His Holiness de Dalai Lama’. Op twee stond fatsoenlijk Tibetaans onderwijs. Maar alleen al de eerste reden was voldoende voor de jongens om hun leven te wagen over ‘s werelds hoogste bergen, door de dodelijke kou en bovendien voor de voor niets terugdeinzende Chinese soldaten. Ze liepen 28 dagen, altijd ’s nachts, met een groep van ruim 40 mannen, vrouwen en kinderen. Niet iedereen heeft het gehaald, vertelden ze… Via Nepal vluchtten ze naar India. De jongens vertelden dat ze van plan zijn om nu – vijf jaar nadat ze uit Tibet vertrokken zijn - binnen een week terug te vluchten. Ze waren net één dag in Nepal, hadden zich een weg naar Kathmandu gekocht vanuit India. Want als je zonder paspoort reist, is omkoping het enige middel om dichter bij Tibet te komen. Vandaag begon voor hun de zoektocht naar een (peperdure) gids die ze over de onbekende passen van de Himalaya terug kan leiden, op weg naar huis, familie en een aantal maanden of jaren op onderduikadressen. Terugvluchten dus. Het was een indrukwekkend avondje, waarbij we ons wel een beetje machteloos voelden. Het enige wat we konden doen is het eten voor de jongens betalen en ze heel veel geluk toewensen… Het was een bijzondere ontmoeting.
…
Klinkt misschien als een cliché, maar door bovenstaand verhaal beseffen we ons maar weer eens hoe gelukkig we mogen zijn met hetgeen wij hier zien, doen en beleven. Je schaamt je bijna de oren van je kop toen de jongens vroegen wat we hadden gedaan in Nepal en welke landen we allemaal gezien hadden. Beetje afgezwakt voor hun, maar bij deze voor jullie de ongecensureerde versie van Jip en Joske en de noeste neushoorns. Even terug in de tijd.
…dus wij na de trekking (die bergaf net zo pittig bleek als bergop) even relaxen in Pokhara. We vonden een heerlijk eettentje waar het altijd een verassing was wat je kreeg als je het simpelste van het menu bestelden (zie eerdere tweets over een café latte na het bestellen van een espresso, maar er zijn legio voorbeelden). Flink wat zitten lullen met Canadezen, Engelsen en een Ozzie (moeten we toch ook eens heen). En natuurlijk plannen maken voor de laatste weken Nepal. Eén ding stond vast: we gaan Nepal niet verlaten voor we ook eens het laagland van Nepal hebben bezocht. Want dat is de grote onbekende zijde van dit land: veel etnische minderheden en prachtige national parks vol jungle en klein en groot wild… heel groot wild. De big 5 van Nepal mogen er best zijn: de olifant, de tijger, de neushoorn, crocs en natuurlijk de waterbuffel. Maak ze niet kwaad, zeg maar.
Enfin, na een zoveelste krankzinnige busrit (alleen al hierover kunnen we een blog volpennen: lekke banden, doorgebroken chassis, hysterische muziek, een man of 30 op het dak en letterlijk meer stops dan kilometers) kwamen we aan in het Chitwan National Park. Kansen op tijgers en crocs nihil, maar met wat mazzel moest de eenhoornige neushoorn te spotten zijn. En yesssss (yeheaas voor intimi) …. Tijdens de eerste junglewalk met een lokale gids konden we de eerste twee begroeten die zich net een douche hadden veroorloofd in de rivier tijdens zonsondergang (romantische beestjes). Op een paar meter afstand! Wat een beesten zeg, oerkracht ten top, op en top dino’s. En dan denk je dat je je portie dino’s dus gehad hebt…. Maar we hadden stinkende mazzel. Want tijdens een kanotocht over de rivier spotte onze eigen wildlifewatcher Joske de eerste croc! En wat voor een: een mass mugger. Zei ons ook niet veel, maar rennen als ie achter je aankomt, zeg maar. En beng!, even later nog een ander type croc al chillend in de ochtendzon in de rivier. Tjonge jonge wat een beestengeweld zeg. En dan waren we nog maar net begonnen. We maakten verder nog een jungletocht op een olifant waarbij we wederom neushoorns spotten, naast herten, wilde zwijnen en apen. Maar ook hebben we de olifanten waarop we zaten een flinke wasbeurt in de rivier mogen geven. Dat wil zeggen: we kropen op de rug van het beest, dat ons vervolgens volledig nat spuitte met zijn slurf en binnen no-time van zijn rug schudde (en hopen dat hij zelf blijft staan…). Een briljante douche voor zowel de fant als voor ons. En we moesten maar even niet denken aan de crocs die we twee uur eerder in dezelfde rivier een kilometer stroomopwaarts hadden gespot… Zie de pics op Flickr!
…
We zijn inmiddels weer wat een dag of wat verder en hebben de afgelopen week een tweede trekking gelopen: de Helambu trail. Er stond een dag of 6 voor, maar met de vorige nog in de kuiten gingen we als een speer en waren we na 4 dagen al bij de finish. Het wordt wat lang om van voor tot achter te vertellen, maar het was weer top. Iets minder sneeuwtoppen, iets meer cultuur. Veel thee, veel traplopen, aardige Nepali’s, en heerlijk rustig.
We zitten nu in Bodnath – een Tibetaans dorp vlakbij Kathmandu. Er zijn hier 23 kloosters, het stikt er van de boeddhistische monniken en de hele dag horen we ‘O mani padme hum’, een Tibetaans mantra. We ruiken de hele dag wierook en worden ’s ochtends gewekt met het gebed van de vele Tibetanen (helaas om 5 uur…). We hebben een zalig rustig guesthouse met grote tuin en een favo rooftop restaurant met het mooiste uitzicht dat je kan wensen (zie Flickr!). We houden het hier dus wel even uit… Over een paar dagen terug naar Bangkok. Wordt vervolgd!